Het wielerjaaroverzicht 2011 op Sporza, wat vond ik ervan?

Ook gisteren naar het wielerjaaroverzicht 2011 gekeken naar Sporza? Prachtige montage met dito beelden. Als je de hele reportage bekijkt dan hebben de Belgen het verre van slecht gedaan. Buiten de jammerlijke val van Jurgen Van den Broeck in de Tour, het WK dat werkelijk op niets trok en uiteraard het trieste overlijden van Wouter Weylandt was het voor het overige meer dan gewoon genieten.

Als wielerfan kun je natuurlijk onmogelijk voorbij Philippe Gilbert kijken, een waar fenomeen en een klasse sterker dan de concurrentie op het juiste parcours. Vooral de overwinning in Luik-Bastenaken-Luik en de ritoverwinning in de Tour bezorgde me kippenvel. Ik ben zeer benieuwd hoe het Philippe bij zijn nieuwe werkgever BMC zal afgaan. Het team barst van de toppers en ik twijfel of hij wel op zo'n sterke ploegmaats zal kunnen (mogen) rekenen als voorheen bij Omega Pharma - Lotto. Als je zag hoe die jongens hun helemaal te pletter fietsten in bijvoorbeeld de Amstel Gold Race dan is het nog maar afwachten of dat bij BMC ook het geval zal zijn. Maar talent omdat te compenseren heeft Philippe zeker. Gilbert moet gewoon in 2012 de volgende wereldkampioen worden in Valkenburg !

Over het WK 2011 gesproken, was me dat een triestige bedoening. Zelden zo'n onnozele vertoning gezien, geen moment spanning. Een hoop Engelsen die elk gaatje dichtreden en een winnaar die je al van 100 km. voor de meet zag aankomen. Bovendien moet ik heel die Cavendish niet, hij neemt het allemaal te vanzelfsprekend en ik blijf ervan overtuigd dat, wanneer er zich opnieuw een sprintbom aanmeldt en Cavendish 5 keer op rij verliest, hij binnen de kortste keren zal betrapt worden.

Terug naar de Belgen...Ow wat deed het (emotioneel) pijn toen ik Jurgen Van den Broeck tegen de vlakte zag gaan in de Tour. Jurgen stond zo scherp als een mes en was (terecht) zeer ambitieus. Ik zag Jurgen al naar een podium fietsen en tot plots boem ... en voorbij was de Tour. Gelukkig is Jurgen hersteld en zat hij al weer op de fiets tijdens de Vuelta waar hij het trouwens, gezien de omstandigheden verre van slecht deed. Hopelijk kan Jurgen zich weer volledig opladen voor de Tour editie 2012 en lukt het dit jaar wel. De Tour 2011 was voor de rest wat mij betreft eentje om van te smullen, vooral de rit naar de Galibier was indrukwekkend en voor mij het absolute hoogtepunt. Een ontketende Schleck en dan een jagende Cadel Evans, prachtig om te zien.

Nog een ongemeen hoogtepunt van 2011... de Ronde Van Vlaanderen. Wat was dat als wielerfan genieten van elke kilometer. Jammer voor Cancellara, maar zijn dipje zorgde misschien wel voor de mooiste ééndags wedstrijd die ik ooit gezien heb. Nauwelijks te geloven wat in die koers allemaal gebeurde. Als ik eerlijk ben had Sylvain Chavanel hem eigenlijk moeten winnen maar een beetje chauvinisme mag, proficiat aan Nick Nuyens.

En dan kan ik nog makkelijk een blog bericht vol schrijven over de prachtige overwinningen van Johan Vansummeren in Parijs Roubaix of Greg Van Avermaet in Parijs-Tours. Geweldige Belgische overwinningen. Alleen jammer van die ene fatale val die al dat moois in de vergetelheid stelt. Ciao Wouter!

Veldrijden als topsport, hoe lang nog?

Het veldrit seizoen is ondertussen alweer in volle gang. Elke week is er wel een wedstrijd voor de GVA trofee, de wereldbeker, superprestige. De media spelen gretig in op de populariteit van de sport met live beelden met camera's vanuit alle hoeken, voor -en nabeschouwingen en analyses van iedereen die ooit wel eens met een crossfiets gereden heeft. Maar is al die media aandacht mogelijk niet een beetje overdreven en zijn het misschien net diezelfde media die de sport op lange termijn kapot zullen maken?

Ik ben zelf ook een trouwe fan ben en als we niet de deur uit zijn dan gaat gegarandeerd de TV op. Zalig om een zondagmiddag in je zetel te hangen met een Duvel in de hand en cross op TV. Maar toch blijf ik me telkens afvragen hoe de sport op (middel)lange termijn zal overleven. Oké, jeugdreeksen en nieuwelingen barsten van het talent maar het is allemaal toch zo beperkt naar uitstraling, bekendheid en imago. 50 meter over de taal -of langsgrenzen weet geen mens nog wat veldrijden is en zakt het aantal toeschouwers in elkaar als een pudding.

Ik ga ook volledig mee in het verhaal dat veldrijden echte topsport is en de renners een volledig uur tot het uiterste gaan. Maar om eerlijk te zijn, om hoeveel topsporters gaat het dan precies? Sven Nys, Niels Albert, Zdenek Styber en Kevin Pauwels maar dan hebben we het wel zo'n beetje gehad. Neem links of rechts nog een verrassing elke week en je komt tot de conclusie dat je een hele winter eigenlijk maar naar een handvol renners zit te kijken. Voor internationaal talent is het al helemaal huilen met de pet op. Ok, Stybar komt uit Tsjechie maar voor de rest zien we nu en dan eens een Griek met zijn gezicht in het zand ploffen maar veel meer stelt het allemaal niet voor. Onze noorderburen laten ons op dat punt ook in de steek. De Hollanders en veldrijden, dat is me toch ook een triestige bedoening geworden! Het veldrijden smeekt om een 5-tal imposante Hollandse renners type Lars Boom maar ze zijn er nu éénmaal niet.

En dan is het ook nog maar de vraag hoe lang het duurt voor die echte talenten hun crossfiets aan de haak hangen en kiezen voor het geld en de prestige van fietsen op de weg of er, omwille van de leeftijd, noodgedwongen mee moeten stoppen. Dat Sven Nys, dit week-end nog, op zijn 35ste zowat iedereen op een hoopje fietst is geen geruststelling voor de sport. Misschien moet het dan allemaal van Kevin Pauwels komen, talent met hopen maar uitstraling en charisma om de sport naar een hoger internationaal niveau te tillen? No way! Dat Stybar volledig de kaart van de wielrennen op de weg kiest dan lijkt me nog maar een kwestie van enkele maanden. Ik zie hem zelfs dit seizoen nog niet uitdoen. Wat Niels Albert op korte termijn gaat doen daar durf ik voorlopig niet op te gokken maar ook hij zal op termijn resoluut voor de weg kiezen. En dan komt stilaan de leegte in zicht ... ik zie het al gebeuren, op zondagmiddag in mijn zetel met een Duveltje en geen cross op TV, wat zou ik dan gaan doen ....

Verslag VTT Kampenhout 6 november 2011

Op 6 november stond me een eerste grote uitdaging te wachten met mijn crossfiets. Ik had hiervoor al enkele veldtoertochten in het Antwerpse meegereden maar een tocht van 60 km. over heuvelachtig terrein met 85 % onverharde wegen en 11 pittige beklimmingen dat was natuurlijk even anders!

De meeste maximum afstanden van organisaties zijn meestal zo rond de 40-45 km. Als het terrein min of meer vlak is zoals in mijn omgeving en de weersomstandigheden zijn goed (wat het dit najaar zeker was) dan kan je met je crosser er toch wel een serieuze lap op geven vind ik. Ik ben verre van een atleet, maar ik fiets wel dagelijks ongeveer 30 km. op en neer naar het werk dus ik durf te stellen dat ik wel over een basis conditie beschik. Deze tochten zijn naar mijn gevoel dan ook wat te kort. Ik fiets op de vlakke omlopen tegen een gemiddelde van 25-26 km/u dus ben ik over een afstand van 40 of 45 km. al na anderhalf uur weer terug. Daarom sprak mij de tocht in Kampenhout ook zo aan, hier zou het wel even anders zijn dacht ik en mijn stelling bleek te kloppen.
Ik vertrok rond 10.15u (beetje laat maar uitslapen mag ook een keer) en de aanloop was redelijk vlak. Wat mijn onmiddellijk opviel was de staat van alle die onverharde wegen. Onverhard ok, maar dit was echt wel van een andere categorie dan hier in de Kempen. Overal scherpe stenen, diepe putten en van alles en nog wat dat uit de grond stak. Ik vreesde wel een aantal lekke banden maar bleef gelukkig gespaard. Na een 15-tal km. kwamen in Kortenberg de eerste beklimmingen. Ik peddelde op mijn 36-25 nog wel naar boven maar had al door dat het moeilijk zou worden om de echt steile beklimmingen met deze crossfiets te kunnen bedwingen. Maar het was wel dolle pret! Ik voelde me goed en hield ondanks de klimmetjes er een pittig tempo in.
Na de eerste bevoorrading ging het er opnieuw stevig aan toe. Door mijn late vertrekuur waren er niet zo heel veel deelnemers meer onderweg maar na de splitsing van 60km. dunde de groep volledig uit. Een helling van 19 % werd me teveel en ik moest even voet aan de grond zetten. Enkele MTB-ers slaagden er wel in maar het kostte een enorme inspanning, misschien is het beter om zoals de echte crossers even te lopen? Tussen de eerste en tweede bevoorrading was het geen meter vlak, ik weet niet hoeveel hellingen (er werden er 11 opgegeven maar het leken er veel meer) en op de steilste helling van 21 % !!! (ik viel bijna achterover) gooide ik opnieuw mijn fiets over de schouders zoals de echte. Na de tweede bevoorrading werd het opnieuw vlak en was het terrein vergelijkbaar met Brasschaat, Kapellen, ... De benen voelden nog steeds goed en ik stak een tandje bij. Met 58 km. uiteindelijk op de teller kwam ik met een gemiddelde van 22.9 km/u aan de aankomst. Het was echt een zalige tocht en met 1700 deelnemers zal ook de organisatie zeer zeker tevreden zij. Noteer mij alvast maar voor volgend jaar ....

Verschillen tussen een race -en crossfiets

Op het eerste zicht lijkt er haast geen verschil tussen een racefiets en een crossfiets. Toch zijn er een aantal essentiële verschillen. Zo is er een duidelijk onderscheid in het frame. Er zit namelijk een pak meer ruimte tussen de schuine buis en het voorwiel waardoor de crossfiets een stuk wendbaarder wordt ten opzichte van een racefiets. Dat is uiteraard ook nodig op onverharde wegen en bospaden. Door de langere wielbasis blijft er ook minder snel vuil en modder hangen tussen je wielen en het frame.

Links een crossframe en rechts het frame van een racefiets.

Nog een verschil is de plaats waar de kabels gemonteerd worden. Bij een racefiets is dat onderaan de rechte buis, bij een crossfiets worden ze bovenop de rechte buis gemonteerd. Zo kan de crossfiets makkelijker gedragen worden in wedstrijden.

Bij een crossfiets worden de kabels bovenop de rechte buis gemonteerd

Standaard worden in een crossframe geen gaten geboord om een drinkenbushouder te monteren. Ook dit is gericht op het competetieve aspect van crossfietsen. Crosswedstrijden duren maximum 1 uur en renners drinken niet tijdens deze relatief korte, maar zeer intensieve, inspanning. Ook kan een drinkenbushouder hinderlijk zijn bij het dragen van de fiets. Voor een recreatieve fietser zoals ik is dit uiteraard minder van toepassing. In de schuine buis heb ik gewoon in de fietsgewinkel gevraagd om twee gaten te voorzien.



Er worden standaard geen gaten in een crossframe voorzien voor een drinkenbushouder

De keuze van banden is bepalend voor een crossfiets. Racebanden hebben een glad profiel en zijn optimaal afgestemd om zo weinig mogelijk weerstand te creëeren. Crossbanden hebben sowieso allemaal een profiel. Afhankelijk van het terrein worden de banden hard of zacht opgepompt. Voor het echte pure crosswerk worden de banden slechts opgepompt tot 2,5 - 3,5 ATM. Hierdoor lijkt het alsof je over een tapijt glijdt. Ligt de focus echter op asfalt (zoals ik ook mijn fiets voor woon/werk verkeer gebruik) dan kan je de banden gerust wat harder oppompen.

Banden met profiel op de crossfiets vs. racebanden zonder profiel

Ook de versnellingen zijn duidelijk verschillend. Op mijn racefiets heb ik vooraan een klassiek voorblad 52-39 gemonteerd. Achteraan heb ik geopteerd voor een 12-27. Hiermee heb ik steeds voldoende ruimte om op alle terreinen te kunnen fietsen. Mocht ik een nieuwe racefiets aanschaffen dan zou ik echter opteren voor de populaire compact met vooraan een blad van 50-34. De crossfiets is afgemonteerd met een voorblad van 46-36. Achtereen is een 12-25 gemonteerd. Een 25 achteraan is in regel het grootste tandwiel dat achteraan op een crossfiets wordt gemonteerd. Zijn de hellingen te steil om nog te fietsen dan wordt er meestal gelopen in wedstrijden. Voorlopig heb ik op de relatief vlakke veldtoertochten van de VWB in het Antwerpse absoluut geen behoefte aan de kleinere versnellingen alleen vraag ik mij af of ik, bijvoorbeeld in de Vlaamse Ardennen, genoeg bagage mee heb om steile hellingen te kunnen beklimmen. In dat opzicht wacht me op zondag 6 november een zeer mooie uitdaging...in Kampenhout wordt immers voor de zesde keer een uitdagende MTB-tocht georganiseerd door WTC Relst met in totaal 11 (!) pittige beklimmingen. Ik ben benieuwd of ik de uitdaging aankan...

Versnellingen crossfiets

Versnellingen racefiets

Op mijn crossfiets maak ik gebruik van het SPD (Shimano Pedaling Dynamics) pedaalsysteem. Bij dit systeem zit onderaan de fietsschoen een metalen plaatje dat in het pedaal vastklikt. Zo kan je niet alleen al duwend kracht uitoefenen, maar ook al trekkend, wat uiteraard een stuk efficiënter is. Op de racefiets gebruik ik het "tradtionele" kliksysteem. Bij zulke systemen zit er een blokje op de schoen gemonteerd. Met zulke schoenen is het haast onmogelijk om nog gewoon te stappen. Bij SPD zit het metalen plaatje eigenlijk in de zool zodat het oppervlak gelijk blijft, zo kan je nog gewoon stappen of met de auto rijden bijvoorbeeld, een stuk handiger.

SPD systeem en racefiets pedalen

Mijn race -en crossfiets



Mijn crossfiets





Mijn racefiets

Mijn racefiets is inmiddels al weer meer dan vijf jaar oud. Alhoewel ik mijn fietsen steeds prima onderhoud droom ik toch al stiekem van een nieuwe racefiets in het voorjaar van 2012.

De ambitie en de "goesting" om terug stevige tochten te maken of om nog eens een Alpencol op mijn actief te plaatsen wordt stilaan te groot. Mijn grootste uitdaging was tot nu toe de toch wel mytische Mont Ventoux beklimmen. Ik nam hiervoor in 2007 (oh wat is het al weer lang geleden) samen met een pak collega's van het Havenbedrijf Antwerpen deel aan de Sporta campagne op de Ventoux. Ik had mezelf voor die dag compleet suf getraind maar was wat trots dat ik er in slaagde om de berg 4 keer te beklimmen in één dag. En die motivatie is er nu opnieuw...maar dan liefst met een andere fiets.

Of die nieuwe fiets er komt en of het dan opnieuw een Ridley fiets wordt weet ik nog niet. Problemen heb ik met deze fiets zeker nog nooit gehad maar het is gewoon tijd voor iets nieuws...zo zit een man nu éénmaal in elkaar. Als ik dan toch mag kiezen en niet op een Euro moet kijken (als die er tegen dan nog is tenminste) dan zou ik opteren voor een Kuota. Gewoon een verschrikkelijk mooie fiets, niet meer niet minder.

Mijn crossfiets kocht ik dan weer vorig jaar en gebruik ik voornamelijk voor het woon/werk verkeer maar ook om in de wintermaanden veldtoertochten mee te maken. Het leuke aan een crossfiets is dat je er zowat overal mee kan fietsen en toch de snelheid en comfort kan behouden van een racefiets. Zo mijd ik op weg naar het werk zoveel mogelijk drukke kruispunten en invalswegen. Ik fiets door bos en onverharde wegen bijna tot in de stad. Een stuk veiliger en veel aangenamer om te fietsen.
De tweede grote troef is dat zo'n crossfiets de ideale partner is voor het maken van veldtoertochten. Zo'n tocht is met een cyclocrossfiets gewoon "pure fun" van begin tot eind. Een crossfiets is misschien iets minder wendbaar dan een "echte" mountainbike maar je kan er gewoon veel sneller mee fietsen. Zeker in het vlakke Antwerpse waar ik mijn tochten maak heb je naar mijn gevoel gewoon veel meer plezier aan een crossfiets dan aan een mountainbike. Op meer technische stukken van het parcours komen mountainbikers meestal dichterbij geslopen maar misschien ligt dit ook gewoon aan mijn stijl van fietsen en ben ik wat voorzichtiger.

Deze blog geeft mij trouwens meteen de gelegenheid om de Vlaamse wielrijdersbond en de vele organiserende clubs te bedanken voor de telkens weer mooie veldritten en goede organisaties.

Even voorstellen

Al jaren ben ik gepassioneerd door alles wat met fietsen te maken heeft. Ik ben zelf een actief sporter maar ook passief volg ik alle wedstrijden en gebeurtenissen in het wielerwereldje. Dagelijks fiets ik met mijn Ridley X Ride crosser dan ook op en neer naar het werk. Als tijd en weer het toelaten dan maak ik bovenop de 15 km woonwerk verkeer, gerust nog een bijkomend ommetje van 30 km. om wat extra kilometers in de benen te hebben en zo te onthaasten van alweer een drukke dag op het werk.

Het is hierbij natuurlijk aardig meegenomen dat ik ondertussen via mijn werkgever kan rekenen op 0,20 € fietsvergoeding per afgelegde kilometer (spijtig genoeg niet geldig voor de extra kilometers). Rijk word ik er zeker niet van maar met een jaartje fietsen kan je toch al een mooie race of cross fiets bij elkaar trappen. Daarbij hou ik nog geen rekening met het uitsparen van brandstof en de slijtage aan je wagen.

Bijkomend pluspunt is het vermijden van files en de ongemakken zoals stress en frustraties die komen kijken door met je vierwieler naar het werk te rijden.

Ondanks de vele voordelen blijft fietsen naar het werk onpopulair. Ik werk in een gebouw waar meer dan 300 mensen tewerkgesteld zijn maar in de fietsenstalling staan slechts 10 fietsen, een groot verschil met Nederland waar zowat iedereen met de fiets naar het werk komt. Gelukkig wint de fiets wel meer en meer aan populariteit. Er zijn niet alleen de technologische ontwikkelingen (zoals elektrische fietsen) maar ook steden en gemeenten zetten volop in op de fiets (ik denk maar aan het zeer succesvolle “Velo” project in de Stad Antwerpen).

Naar mijn gevoel zijn het verder ontwikkelen van onze fiets infrastructuur, het introduceren van nieuwe technologieën en het nemen van fiets motiverende maatregelen door de overheid de enige echte oplossingen om op termijn de fileproblematiek aan te pakken.